Vandaag een rustdag. Althans wat het lopen betreft. Straks wel naar de fitness om wat te fietsen en bovenlichaamoefeningen te doen.

De rust is echt nodig ik ben de voorbije 3 dagen gaan trainen en dat was na Les 4 Cimes behoorlijk zwaar. Benen en lichaam zijn gewoon moe. Wat wil je, op 7 weken 3 maal diep gaan en een marathoninspanning leveren. En dat op het einde van een zwaar trainingsjaar.

Voor de rest van dit jaar de conditie onderhouden en op 10 december een 1/2 marathon in de Ardennen voor verdere heuveltraining.

Begin januari dan een marathon; eveneens in de Ardennen op een heuvelachtig natuurparcours en dan 'pieken' naar eind februari voor de eerste Ultra 'La Magnetoise'.

Les 4 Cimes

2 dagen na "Les 4 Cimes", een heuvelwedstrijd over 33 K, zijn mijn quads nog steeds 'Toast'.
Die pijnlijke quads doen mij terugdeken aan mijn eerste Marathon van Rotterdam in 2005.

Vandaag dan maar een 45' (9K) afgelegd op 't gemakske.

Maar hoe was was nu mijn eerste "Heuvelloop". Awel da was niet voor te lachen en best heel zwaar.
Ik had mij nochtans voorgenomen om het 13 dagen na Dublin een beetje rustig te houden. De eerste K's liet ik mij meedrijven met het pak langs het op- en neergaande parcours.
Maar dan versnelde ik wat om 'mijn' tempo te zoeken. Van dan af liep ik van groepje naar groepje en van voorligger naar voorligger. Niemand heeft mij nog voorbijgestoken buiten een jonge kerel die de laatste kerel nog een behoorlijke tempoversnelling in de kuiten had.

De temp. was ideaal met zo'n 7° en wel heel veel wind. Maar die deed eigenlijk meer goed dan kwaad.

Het parcours is afwisselend leuk met af en toe prachtige vergezichten op het glooiende landschap van het Land van Herve.

Na 21 K denk dat je al een behoorlijke zware wedstrijd achter de rug hebt, maar dan begint het pas. Hier begint de 3de Cime die zich behoorlijk lang een weg slingert tussend de bomen. Het deed me denken aan het oprijden van de bergen in de Tour de France.

Het voordeel van al die hellingen is dat je je voorgangers veel sneller kan inhalen dan op het vlakke. Zo waren er in de eerste helft van de wedstrijde steeds lopers die me voorbij liepen in de afdaling waarna ik bij mezelfd dat 'tot op de vogende helling'. En ja hoor, de volgende hing ik er vlot over en dat geeft een leuk en motiverend gevoel.

De laatste 12 K zijn inderdaad de zwaarste en helemaal op het einde krijg je dan nog de laatste K van de wedstrijd steil omhoog op de Crête de Bouxhmont. Daar ga je toch flink in het rood en ben je blij dat je eindelijk over de finish komt.
Zo ook een Engelse dame voor me die aan het begin van de klim ver voor me uitliep (wandelde/strompelde) en nog net voor mij over de finish ging en daar in mekaat stortte en werd weggedragen door een aantal medewerkers. Om maar aan te tonen dat het niet echt een gezondheidswandeling was.

De dagen nadien zal ik het dan ook geweten hebben. Mijn quads waren "toast". Mijn lichaam voelde dan ook veel vermoeider aan dan na Dublin en Les 4 Cimes mag je dan ook gerust vergelijken met een Marathon-inspanning.

Moeilijk gaat ook...

Het gaat inderdaad moeizaam tijdens mijn trainingen sinds de marathon van Dublin. Wellicht wat te vroeg begonnen zodat het lichaam en de benen nog vermoeid zijn. Niet vergeten dat ik 2 maal diep ben gegaan op 5 weken tijd in Berlijn en Dublin.

Maar moeilijk gaat ook en als je zin hebt om te lopen, dan moet je dat maar doen zeker. Intensiteit wat verlagen en regelmatig een rustdag inlassen. De afgelopen 3 dagen: 13K - 10,5K en 15K.

Morgen een korte crosstraining op de loopband in de fitness en wat oefeningen voor het bovenlichaam en de quads. Zaterdag een rustdag, want zondag een zware wedstrijds op het programma met "Les 4 Cimes du pays de Herve". Een zwaar parcours met enkele zware hellingen over 33K.
Deze wedstrijd is uiteraard onderdeel van mijn training voor een aantal heuvel-/bergmarathons in de eerste helft van 2007 met als (hopelijk) hoogtepunt de Marathon Alpino even buiten Madrid.

Vandaag ook nog een berichtje achtergelaten op het forum van Runnersweb.nl over de marathon "prestatie" van Lance Armstrong en het opkomend Marathon-snobbisme. Armstrong is niet bepaald een vriend van mij. Dus even aan Lance-bashing gedaan. De eerste reacties waren positief, dus ik zal er met mijn mzning wel weer recht op gezeten hebben zeker.

Marathonsnobbisme!

Ik begin mij de laatste meer en meer te ergeren aan wat ik noem "marathonsnobbisme".

Bloggers die over hun loopervaringen verhalen bezondigen zich daar al eens aan. Zo is er een kerel in Nederland die afgelopen zondag de NYC Marathon heeft gelopen. Het was zijn eerste marathon...
Tijdens zijn marathon fotografeerde en filmde hij zijn weg naar Central Park. Ging het hier over de Marathon of was er zoiets van "kijk even jongens, wat ik heb klaargemaakt". In mijn ogen: weining respect voor een gigantisch instituut als de marathon. Marathonsnobbisme.

Als je zijn stukjes in zijn weblog volgde bleek ook dat hij zijn trainingen volgde aan de hand van schema's van zijn 'email coach'. Nog zoiets gruwelijk. Marathosnobbisme.

Uit zijn stukjes blijkt ook uit dat hij toch wel wat onder zijn mogelijkheden trainde. De meet halen en kunnen zeggen 'ik heb he gehaald en nog wel in NYC.' Marathonsnobbisme.

Meer dan 100 reakties op zijn blog van ander bloggers. En zoals steeds enkel kreten van Waaw, Toppie, Geweldig, 100x Proficiat, en ander superlatief geleuter zonder enige kritische ondertoon.

Die blogs, ik lees ze wel graag. Maar jongens toch, je mag ook wel af en toe eens een kritische kanttekening maken. Van Positivo geleuter, leer je niets. Wees objectief en kritisch en wijs iemand op de vlakken waar hij zich kan verbeteren.

Nu doet iedereen van mij wat hij wil, maar als eerste marathon in je leven de NYC Marathon lopen doet mij bij mij enkel de vraag rijzen "What's next". Niets dus, want je hebt al meteen de grootste marathon van de wereld achter je gelaten.

Marathonsnobbisme!

The Road To... Continues!

Blijkbaar wil ik er de spanning nog een jaartje inhouden, want ook in de Marathon van Dublin liep ik niet onder de 3u. En dit ondanks een PR van 03:03:12. Na aftrek van 2 plasstops gecorrigeerd naar 03:02:23. Bijna een minuut sneller dus dan in Rotterdam in april ll.

Ik denk er dan ook aan om de plannen van volgend jaar wat te wijzigen met name in de 2de jaarhelft. Het plan was om volgend jaar enkele Berg-/Natuurmarathons te lopen. Dat blijft zo voor de eerste jaarhelft. Maar na de zomer ben ik van plan om minstens 1 Stadsmarathon te lopen om nog eens een poging te wagen tot een sub-3 u marathon. IK denk momenteel aan de marathon van Keulen begin oktober. Niet te ver weg en een parcours dat wellicht een sub-3 u toelaat.

Maar terug naar afgelopen maandag in Dublin. Ik ben niet het type dat na een marathon een lang en gedetailleerd verslag van de race kan neerpennen zoals vele collega bloggers. Enkel de grote lijnen blijven mij bij.

De strat verliep vlot mede doordar ik vrij vooraan stond. De eerste 10 K verliepen licht ingehouden rond HS150. Kwestie van niet te hard van stapel te lopen zoals in Berlijn wat ik daar in de laatste 10 K toch wel cash betaald heb.

Het liep dan ook vlot tot halfweg ondanks de harde wind die op sommige stukken hard op de kop blies. Vanaf 10K ben ik stelselmatig voorliggers beginnen inhalen en dat waren er op het eind toch wel een hele hoop, terwijl slechts een handvol lopers mij inhaalden.

Heel verstandig gelopen en mij strikt gehouden aan mijn wedstrijdplan. Doorkomen halfweg in 1:31 - 1:32 en dan proberen een negatieve split te lopenen en te eindigen rond (onder) 3 u, een gel op 10 - 20 - 28 en 35 K en bij elke drankpost drinken (flesjes water, ideaal dus).

Het plan klopte perfect alleen geen negatieve split kunnen lopen al was het verval in de 2de wedstrijdhelft heel wat minder dan in Berlijn en liep ik een constanter race den in Rotterdam.

Vanwaar dat lichte verval. Ik denk dat ik licht kracht te kort kom om het 4.15 tempo vol te houden. Daar moeten we dus aan werken. Ik denk ook dat de "bergtraining" die ik bu begonnen ben hierbij zal helpen. Dus de komende 6 - 8 maanden hierop trainen en zware wedstrijden lopen. Dan de laatste 12 weken voor Keulen snelheidstraining opvoeren om de basissnelheid weer op peil te krijgen. En dan maar hopen dat dit de goede strategie is.

Toch nog even dit. Ik heb dit maal niet aan carboloading gedaan, de laatste week gewoon ontspannen toegeleefd naar de wedstrijd zonder als een asceet te leven en toch liep ik een PR. Misschien best de komende marathons ook zo aanvatten.

Avond voor de afreis!

Daarnet nog even een kleine 11K gelopen in 46' voor de afreis naar Dublin morgenochtend.

We gaan er gewoon een leuke boel van maken en afhankelijk van hoe we ons maandag voelen gaan we er vol voor gaan of maken we er een veredelde duurloop van.

Volgend week tranfsormeert het blog zich trouwens naar " From Marathoner to Ultrarunner" en ga ik ook in het Engels schrijven.
Volgende doel wordt dan eind februari "La Magnetoise"; een duurloop van 64 K in de Ardennen. Lang en zwaar dus.

See you all next week!

Warme herfstdag

Uitzonderlijk warm kan je het wel noemen: meer dan 20° eind oktober. Lijkt wel op vorig jaar. Toen was het op 30 oktober ook nog 20°. In ieder geval heerlijk om in te lopen en de lange tights en loopshirts met lange mouwen kunnen nog steeds diep in de kast blijven liggen.

Vandaag de laatste duurloop van betekenis voor de marathon as maandag: 13 K in 56' aan een gemidd. hartslag van 146. K-tijd van 4'18''
Is de snelste tijd die ik ooit op die ronde heb gelopen en ik loop em vaak. Dus dat is niet zo slecht.

Ik voel mij eigenlijk beter dan voor Berlijn. Maar afgaande op de cijfers zal ook ditmaal een tijd onder de 3 u zeer moeilijk worden. Je moet 4'15''/K lopen om op 3 u uit te komen.
Ik haal dit net niet op een duurloop van 1 u. Dan moet je realistisch zijn en beseffen dat het moeilijk wordt.

Maar op dit moment zijn de weersverwachtingen nog steeds uitstekend en is de pijn aan de linkerkuit/achillespees kompleet verdwenen. Dat zijn dan weeral positieve elementen die tot een goede eindtijd kunnen leiden.

We go for it! Niet voor niets is mijn leuze 'Never quit'...

Mijn laatste post dateert reeds van 9 dagen geleden. Maar eigenlijk is er sindsdien niets schokkends gebeurt. Stilaan aan de taper-periode begonnen maar toch goed en intensief blijven trainen.

Het enige dat mij wat zorgen gebeurt is pijn tijdens het lopen onderaan het linkerbaan ter hoogte van de aanhechting achillespees-kuit aan de buitennzijde.
Het voelt pijnlijk aan tijdens het lopen maar het tast de intensiteit of de snelheid tijdens mijn trainingen niet aan.
Heb het aantal malen met ijs behandeld en ik hoop dat de rustdagen tijdens mijn taperperiode de blessure volledig zullen helen tegen maandag. Moet lukken.

Ik moet het zeggen dat goed gaat en dat ik denk dat ik er op dit moment beter klaar voor ben dan voor de Marathon van Berlijn. De weersvooruitzichten zien er op dit ogenblik uitstekend uit: zon met wolken en zo'n 16°. Hopelijk komt dat maandag ook echt uit. Idealer kan bijna niet.

Morgen nog een duurloop van 50' en vrijdag nog eens 40'. Zaterdag vertrek naar Dublin en geen training, alsook zondag rust om de blessure volledig te laten genezen.

Gans de famailie gaat mij. Dus ik ben verplicht om maandag te tonen waar al die trainingen, kilometers en vele uren rondzwerven goed voor zijn geweest.

Volgende week beginnen we dan aan de Ultramarathon training. Ik ben benieuwd...

DEJA VU

Gisteren mij laatste LLD voor de marathon van Dublin afgewerkt. 5 weken geleden nog maar is het geleden dat ik mijn laatste LLD voor Berlijn heb afgewerkt. Het lijkt wel alsof het gisteren was. Zo snel gaat het allemaal; een echt deja vu gevoel dus.

Bedoeling was om zo'n 30 K af te leggen in een kleine 2u30'. Ik wou zowat dezelfde ronde afleggen als deze van mijn laatste LLD voor Berlijn. Tijdens die LLD run had ik 31 K gelopen tijdens de welke mijn Garmin een tijdje 'out' was. Bedoeling was om hetzelfde rondje te lopen met een klein stukje af; 30 K dus.

Bleek dat die vorige run dus niet correct is afgekloktin Sporttracks, zowal qua tijd als qua afstand. Resultaa gisterent: 35K in 2u47'. Geen probleem, alles verliep vlot en grotendeels een gelijkmatig tempo aangehouden met de laatste 10 K wat sneller. Dat voelde goed aan. Benen, lichaam en hoofd voelden goed aan. Die langere afstanden begin ik steeds beter te verteren. Ook vandaag maar een lichte reactie in de benen. Enkel aan de onderkant van mijn linkerkuit ter hoogte van de aanhechting met de achillespees deed het wat pijn.
Maar dat had ik gisteren tijdens de eerste K's ook.

Met de rustdag van vandaag zal dat tegen morgen wellicht (grotendeels) voorbij zijn.

Morgen staat er in het schema een pittige training met interval geprogrammeerd. Het zou kunnen dat ik ze wat inkort. Ik denk dat ik het wat rustiger aan moet doen in het vooruitzicht van de marathon. En dat intervallen ben ik sowieso wat beu. Maar allez, we zullen wel zien.

Lage hartslag?!

Vandaag een LLD van 23 K in 108' met een BPM van 127. Zelfs met een gemidd. K-tijd van 4'47'' is 127 toch echt wel laag.

Is eigenlijk heel positief, maar ik was toch wel heel verrast van zo'n lage BPM. Omstandigheden waren ook heel goed: vlak parcours, ideale temp.en weinig of geen wind.

Het laat allemaal het beste verlopen voor Dublin. Maar om een sub-3u Marathon te lopen moeten alle steentjes in mekaar passen. Te warm zal het zeker niet zijn op 30 oktober. Het enige waar ik wat bang voor ben is zware regenval. Een beetje regen is altijd welkom, maar een marathon lopen met doorweekte voeten is van het goede teveel.

In ieder geval voel ik mij momenteel heel goed en zelfd beter dan voor de marathon van Berlijn. Nog anderhalve week doortrainen en dan een weekje taperen en maar hopen dat alle steentjes mooi in elkaar vallen

Trail running in Vlaams-Brabant

Voor mijn LLD vandaag wou ik absoluut een trailrunning-loop afwerken. Vermits in dit landje geen overzicht bestaat van dit soort lopen ben ik maar op zoek gegaan naar mountain bike runs.
En daarvan bestaan er een heleboel die uitstekend geschikt om op te hardlopen.

Vandaag dus een goeie 28 K op een mountainbike parcours in Holsbeek (vlakbij Leuven). Voornamelijk boswegen en land- en veldwege, verbonden met korte stukjes straten.
Het is weliswaar niet Colorado op ruig terrein, maar" it is as close as you can get" in Vlaams-Brabant.
Uiteraard was het allemaal een beetje zwaarder dan een vlakke asfalten 28 Kdoor de aard van het parcours en de regelmatige klimmetjes, maar zo veel meer fun. De rust , de mooie natuur in vroege herfstkleding, de zachte herfstzon, de zachtere ondergrond, etc.. maken het allemaal zoveel mooier dan kilometers malen op beton.

Het trailrunnen en dit smaak naar veel meer...

De 28 K afgewerkt in 2u17' waar ik heel tevreden over was gezien het geen "sneleidsparcours" was.

Voor de rest volgen de trainingen mekaar vlot op. De benen voelen goed aan en ook met de basissnelheid zit het goed. Gisteren een tempo-run van een goeie 13 K afgewerkt in 56'30''. Is gelijk aan een K-tijd van 4'18'' zonder heel diep te gaan. Het vertrouwen om er in Dublin voor te gaan groeit met de dag.

Vandaag een tempo run van 15 K ingelast en van in het begin voelden de benen goed aan. Doorgetrokken dus en de 15 K afgelegd met een K-tijd van 4'07''.

Dat ik dit een goed week na de marathon aankon verbaast mij toch geen klein beetje. Wil toch zeggen dat de recuperatie prima verlopen is en de benen nog in uistekende condite zijn. Nu blijvan opbouwen en pieken voor een toptijd binnen minder dan 4 weken nu.

De eerste week na de marathon toch 5 trainingen afgewerkt. De recuperatie is nog nooit zo goed verlopen en de laatste 2 trainingen hebben we aan een goed temp afgewerkt. Zaterdagochtend 13 k eb gisteren 18 K; beide aan meer dan 13 Kmu.

Vandaag rustdag en vanaf morgen gaan we er dan 3 weken toch wel duchtig de pees op leggen. Proberen 3 weken van min. 100 K af te leggen met 1 intervaltraining/week.
De laatste week dan afbouwen om met frisse maar scherpe benen aan de start van de Dublin Marathon te staan.

Vandaag 13 K in 58'. De benen waren goed, de spirit was goed en de focus blijft scherp.

Ondanks dat ik eerst de indruk had dat een snelle marathon in Dublin niet echt mogelijk zou zijn ben ik bij nader inzien tot een ander inzicht gekomen.
Het is uiteraard geen vlakke marathon zoals Berlijn of Rotterdam, maar het lijkt mij minder zwaar als Athene en de klimat. omstandigheden zouden wel eens ideaal kunnen zijn.
En niet te vergeten, de ganse familie zal er zijn en wie weet kunnen we dan dat ietsje meer.

Vandaar dat we de komende 3 à weken nog eens duchtig de pees gaan opleggen en de uitstekende conditie van het moment te proberen door te trekken.


Vandaag even wat verder gan struinen op het internet ivm de werking van mijn Garmin Forerunner 305. Blijkt dat het heel normaal is dat er een behoorlijke afwijking mogelijk is van wel 4%.

Les voor volgende marathons: enkel de K-tijden op basis van de K-borden tijdens het parcours mogen als leidraad dienen. En zo leer je altijd iets nieuws bij!

Berlin Marathon

The Road to 2.59.59 blijkt na de Marathon van Berlijn dan toch niet ten einde te zijn.
Wat in een eerste Sub-3u marathon moest uitmonden is geëndigd in een tijd van 3.06.01.

Onder een staalblauwe hemel in iets te warme temperaturen toch een goed resultaat behaald waar ik perfect mee kan leven. Op het einde was het zo'n 25° en dat was wellicht wat van het goede teveel. De weersverwachtingen zijn dan ook volledig uitgekomen en voor eenmaal moest dat nu eens echt niet...

Wat heel vreemd was, is dat mijn Forerunner betere tijden toonde dan de officiële tijdswaarneming.
1 voorbeeldje: Half Marathon was mijn officiële tijd 1:30:41 terwijl mijn Forerunner 1:27:20 afklokte. Geen kleine verschil maar een gigantisch grot verschil. Het liep dan ook goed in de eesret wedstrijdhelft en mijn K-tijden waren perfect; meestal onder of 4'15''. Ik was dan ook licht euforisch en overtuigd dat ik ondaks dat ik wat zou verliezen in de 2de wedstrijdhelft mijn doel wel zou halen. Maar naarmate de wedstrijd vorderde merkt ik bij elke K-punt dat de tijden van mijn Forerunner niet klopten met de officiële tijdsmelding. Mijn Forerunner gaf mijn nl na iedere Kilometer mijn K-tijd.

Dat is wel heel vervelend omdat je er van overtuigd bent dat je perfect op schema ligt terwijl je eigenlijk continu achterloopt en steeds meer terrein verliest tov je vooropgestelde schema.

Dan kan je je hoofd laten hangen en je klak er naar gooien of toch trachten er een goede wedstrijd van te maken. We hebben dan maar het maximum gegeven wat in de benen zat en wat naar de omstandigheden mogelijk was.

In ieder geval een goede les. Vertrouw niet blindelings op je Forerunner maar op de reële K-tijden van de officiële tijdsmelding.

Toch was ik in tegenstelling tot Rotterdam 5 maanden terug niet ontgoocheld wel in tegendeel.
Ik heb dan ook de voorbije weken en maanden het lopen van PR's en de Sub-3u continu beginnen te relativeren en het 'fun'-aspect van het lopenmeer porberen te benadrukken. En inderdaad, ik heb er steeds meer plezier in. En daar gaat het 'm toch eigenlijk om.

De aankomst onder Brandenburger Tor met vele duizenden mensen lans het parcours, het prachtige parcours doorheen het centrum van Berlijn, het uitzonderlijk mooie weer, de leuke bandjes langs het parcours die meestal heel luide muziek of tromgeroffel maakten, de perfect organisatue zoals alleen Duitsers dat kunnen, de snelle recuperatie na de wedstrijd, de 2 bocwursten na de wedstrijd maakten van deze marathon een toch wel heel bijzondere ervaring.

Hoe was nu het inspanningsniveau van deze marathon?
Gemiddelde BPM was 159 vs 156 in Rotterdam. Echter vanaf halfweg gingen we door de 160 om na 30 K rond de 165 te blijven. Wat merkelijk hoger is dan in Rotterdam waar ik de gehele wedstrijd zo rond de156 ben blijven lopen.
Een hogere inspaning met een lager resultaat. Wellicht spelen de klimatlogische omstandigheden dan toch een belangrijke rol. De voorbereiding voor Berlijn was minstens zo goed als deze voor Rotterdam. Daar kan het volgens mij dus niet aan liggen.

Berlijn heeft als stad ook een diepe indruk op me gemaakt; een grootstad waar het aangenaam toeven is, een metro die reizen van links naar rechts eenvoudig maakt, de geweldige historie die je op elke hoek kan opsnuiven, het indrukwekkende volledig gerenoveerde Olympische stadion en zoveel meer.

Zoals reeds hierboven gemeld gaat de Road to 2:59:59 gewoon verder met als volgende halte de Marathon van Dublin op 30 oktober. Ik dacht deze als toerist te lopen maar dat feest gaat dus niet door. En we weten dus niet waar en wanneer de Road to 2:59:59 zal stoppen. Als ze al ooit zal stoppen...!

Ik ben na 3 dagen al uitstekend gerecupereerd (sneller dan na de vorige marathons) en al begonnen aan de voorbereiding van Dublin.

Gisteren de Fitness ingedoken en wat gefietst, bovenlichaamoefeningen gedaan en afgesloten met 20' op de loopband aan 11 Kmu.

Vandaag dan al iets serieuzer werk met een duurloop van 50' aan zo'n 13 kmu.